Op uitnodiging van Duizendpoot Miel volgt de (voor)lezer de ijverige postbode van een ‘woonboom vol dierenhuisjes’ op zijn dagelijkse ronde. Miel bezorgt brieven, pakjes én een geheimzinnige brief bij verschillende bewoners met een uiteenlopende gezinssituatie; zo heeft Martje Mol enkel een moeder, worden de Wezeltjes opgevoed door twee moeders en twee vaders, bekommeren Mark en Mieke Muis zich over hun ‘adoptiekevers’ en woont Sam Specht bij zijn twee papa’s. Behalve een korte introductie tot het specifieke gezinnetje, herhaalt Thaïs Vanderheyden telkens dat alle bewoners weliswaar erg verschillend zijn, maar voegt ze toe dat zoiets ‘eigenlijk heel gewoon’ is. Die moraliserende boodschap gaat al snel vervelen en de expliciete toevoeging ontkracht het goedbedoelde betoog net. Immers, als alle samenwoningsvormen echt evenwaardig en conventioneel zijn, kon die geruststellende slagzin ook wel achterwege blijven.
Als zogenaamd leuk extraatje heeft de auteur een raadseltje toegevoegd: postbode Miel vergat op zijn vorige ronde bij elk gezinnetje een blauw schoentje; aan de peuters en kleuters om het schoeisel in de overladen prenten terug te vinden. Een makkelijke opgave overigens, want veel moeite heeft Vanderheyden zich niet getroost om de doelgroep uit te dagen en er een echte zoektocht van te maken. De kleurrijke illustraties doen bovendien erg klassiek aan, en voegen weinig toe aan de magere tekst. Vanderheyden kiest voor een uitbundig kleurenpalet, maar gaat daarbij weleens ondoordacht te werk; niet alle kleurcombinaties harmoniëren, en opnieuw zijn variatie en vernieuwing ver te zoeken.
Enkel het einde van dit verhaaltje, waarin de ware toedracht rond de mysterieuze brief onthuld wordt, kan verhaaltechnisch enigszins verrassen: op humoristische wijze haalt de auteur het verwachtingspatroon rond de klassieke gezinssituatie onderuit. Het blijkt echter onvoldoende om het zouteloze verhaaltje overeind te houden. Noch inhoudelijk noch visueel weet Vanderheyden met haar derde prentenboek echt te overtuigen; de eenzijdige focus op de weliswaar goedbedoelde, maar expliciet moraliserende boodschap staat de ontwikkeling van verhaal en illustraties te sterk in de weg. [Jürgen Peeters] Verberg tekst

Een warm prentenboek over een boom waarin allerlei verschillende dierenfamilies wonen. Martje Mol heeft alleen een mama, Otto en Olga Ooievaar hebben geen kindjes en Sam Specht heeft twee papa’s. Iedere familie in woonboom de Bonte Beuk is anders, maar dat is eigenlijk heel gewoon! Duizendpoot Miel bezorgt elke dag de post en stelt de jonge lezer voor aan alle kleurrijke families die in de Bonte Beuk wonen. Geschreven in zachte, lichtvoetige stijl. Met speelse illustraties in vrolijke kleuren en een zoekelement. Vanaf ca. 4 jaar. Thaïs Vanderheyden (1976) studeerde kunstgeschiedenis en volgde tekenles aan de academie van Brugge. Ze tekende en schreef meerdere kinderboeken. Haar werk werd in meerdere landen uitgegeven.

Miel Duizendpoot is postbode. Hij leeft en werkt in de Bonte Beuk, een woonboom waarin inderdaad een bont gezelschap samenwoont. Hij nodigt de kijker/lezer uit om hem te vergezellen op zijn dagelijkse ronde en tegelijk kennis te maken met de bewoners. Voor hij vertrekt, zoekt hij zijn blauwe schoentjes maar er staat geen enkele blauwe schoen op het rek. Miel vraagt of de lezer hem wil helpen zoeken. Alle bewoners zijn anders, maar eigenlijk is dat heel gewoon, zegt Miel. Dat zinnetje staat telkens in schrijfletters.
Eerst komen ze bij het eenoudergezin van Martje Mol, haar moeder heeft een brillenwinkel. En toevallig is daar het eerste blauwe schoentje te vinden voor wie goed zoekt. Dan volgen de Vosjes van de biowinkel. Daar woont de oma in. Kamiel Konijn heeft een witte mama en een zwarte papa en zelf heeft hij twee kleuren. De Wezeltjes hebben twee mama's en twee papa's, Mark en Mieke Muis hebben vijf adoptiekevers, Sam Specht heeft twee papa's, Burgemeester Uil woont graag alleen. Otto en Olga Ooievaar hebben geen eigen kinderen, ze hebben het te druk met bestellen. Al die manieren van samenleven vindt Miel heel gewoon.
Als hij eetpauze houdt in de kruin van de boom heeft hij ook al zijn blauwe schoentjes terug. En de laatste brief is voor hemzelf, een uitnodiging voor een picknick georganiseerd door de familie Egel die nieuw is in de Bonte Beuk. En de Egeltjes hebben twee kinderen en één mama en één papa en ook dat is heel gewoon.
Een mooi en rijk boek dat op een speelse manier heel wat dingen bespreekbaar maakt. Het zoeken naar de blauwe schoentjes betrekt de kinderen telkens weer bij het verhaal. Het verhaal leert dat anders zijn niet gek of verwerpelijk is en dat het aanvaarden van de anderen samenleven aangenaam maakt. Het gaat zijdelings ook over beroepen. De illustraties zijn kleurrijk en duidelijk. Een boek met veel potentieel.
Verberg tekst